“อ๊ะ อื้อ~~” อูยองหลุดเสียงครางด้วยความเสียวซ่าน ยิ่งเร่งเร้าความต้องการของชายหนุ่มให้ลุกโชนขึ้น นิชคุณผละออกเพื่อมองหน้าอูยองแต่กลับถูกมือเรียวกดศีรษะให้จมลงกับลาดไหล่บางเพื่อปรนเปรอความต้องการอีกครั้ง และนิชคุณเองก็ไม่ทำให้อีกคนผิดหวัง ปากร้อนดูดกลืนผิวขาวเนียนฝากรอยสีกุหลาบไว้จนทั่ว ใบหน้าหวานแหงนขึ้นปล่อยเสียงคราง มือหนาถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวเกะกะบนร่างบางทิ้ง ขณะที่มือเล็กก็ออกแรงดึงรั้งเสื้อของนิชคุณให้ถอดออกเช่นกัน
“อืออ~~~” อูยองร้องครางอื้ออึงในลำคอ แอ่นหน้าอกรับตามสัญชาตญาณเมื่อลิ้นชื้นไล้เลียลงมายังแผ่นอก ปลายลิ้นแตะเลียยอดอกราวกับลิ้มรสเยลลี่รสเลิศที่ต้องละเลียดชิดทีละนิด สร้างความรัญจวนให้ร่างบางหลุดบิดเร่าครางกระเส่าได้ไม่ยาก แล้วพาปากหยักเข้าครอบครองยอดอกเม็ดเล็กสีชมพูกลืนกินอย่างเอร็ดร่อยจนทับทิมเม็ดเล็กแข็งขืนสู้มือแล้วก็อดไม่ได้ที่จะกัดลงไปเบาๆ อย่างหมั่นเขี้ยว
“อะ..อื้อ เจ็บ~” เสียงหัวเราะหึในลำคอร่างสูงดังออกมาด้วยความชอบใจ เสียงไพเราะของอูยองเวลานี้ยิ่งกระตุ้นให้นิชคุณดูดกลืนมันมากขึ้นก่อนจะลากลิ้นร้อนลงมายังหน้าท้องแบนราบที่หดเกร็งด้วยเต็มไปด้วยความปรารถนา มือหนาลูบไล้ฟ้อนเฟ้นไปทั่วท่อนบนเปลือยเปล่า แล้วเอื้อมไปปลดเข็มขัดออกจากเอวเล็ก จัดการกับอาภรณ์ท่อนล่าง ไม่นานเกินรอร่างขาวเปลือยเปล่าก็นอนระทดระทวยอยู่ใต้ร่าง นิชคุณกลืนน้ำลายหนืดลงคอยามจ้องมองเรือนร่างขาวเนียนที่ตอนนี้กลายเป็นสีขาวอมชมพู
ชายหนุ่มรู้สึกขอบคุณแอลกอฮอล์ที่ตนเองดื่มเข้าไปเพื่อสู้กับคนตัวเล็กตอนอยู่ในผับ เพราะมันกระตุ้นความรู้สึกทุกอย่างของเขาที่มีได้ชัดเจนขึ้นเหลือเกิน
คิดถึง
โหยหา
อยากดูแล
ต้องการ
ครอบครอง
และรัก..
นิชคุณไม่เคยหยุดรักจางอูยองได้เลย
เขารู้สึกถึงทุกอย่างชัดเจน แม้นไม่แน่ใจว่าสติสัมปชัญญะตอนนี้จะครบร้อยเปอร์เซ็นดีหรือไม่ แต่หัวใจของเขามีอูยองครบทุกห้องแน่นอน และถึงแม้สติสัมปะชัญญะจะไม่ครบร้อยแต่เขาก็มีสติมากพอที่จะมั่นใจและตอบกับตัวเองและอูยองได้ว่า เขารักอูยองมากแค่ไหน
นิชคุณมองภาพปฏิมากรรมขนาดย่อมเบื้องหน้าด้วยรอยยิ้ม ผิวขาวละมุนดุจน้ำนมที่เคยสัมผัสเมื่อสามปีที่แล้วยังคงไร้ที่ติเช่นเคย แถมดูมีน้ำมีนวลขึ้นเสียอีก เรือนกายแบบบางถูกแต่งแต้มไปด้วยกลีบกุหลาบสีสวยประปราย เหงื่อเม็ดเล็กสะท้อนแสงไฟในห้องดูระยิบระยับสวยงาม ใบหน้าแดงจัดและดวงตาปรือปรอยช่างเย้ายวนนัก กลิ่นกายหอมหวานของอูยองยังคงทำให้เขารู้สึกเคลิบเคลิ้มได้ทุกที เรียวขาขาวพยายามปิดบังส่วนอ่อนไหวของตนอย่างขัดเขินยังไม่เปลี่ยนไป ใบหน้าน่ารักเบี่ยงสะบัดไปด้านข้าง ปากบางฉ่ำน้ำเผยอออกอย่างต้องการอากาศหายใจ ภาพเบื้องหน้านี้พาให้ส่วนล่างของนิชคุณขยายใหญ่ขึ้นอย่างความต้องการของเจ้าของมันได้ไม่ยาก
“ห้าม..มองนะ~” มือเล็กยกขึ้นปิดหน้าตัวเอง นิชคุณหลุดขำออกมา เด็กน้อยห้ามเขามองแล้วปิดหน้าตัวเองเนี่ยนะ เขินได้ไร้เดียงสาไม่เปลี่ยนไปเลยจางอูยอง ว่าแล้วก็ทาบทับปฏิมากรรมสมบูรณ์แบบลงไปเคียงคู่อย่างรวดเร็ว ผิวกายเปลือยเปล่าสัมผัสกันแนบชิดจนรู้สึกได้ถึงความร้อนของกันและกัน ดึงมือเล็กที่บดบังความน่ารักของคนช่างเขินออกไปให้ริมฝีปากร้อนป้อนจูบดูดดื่มกลืนกินสติร่างบางอีกครั้งขณะที่มือหนาเข้ากอบกุมส่วนอ่อนไหวของร่างบางที่ปริ่มน้ำและเต็มไปด้วยอารมณ์ อูยองสะดุ้งกายทันทีที่ถูกสัมผัสก่อนจะปล่อยเสียงครางเครือออกมาเมื่อนิชคุณเริ่มขยับมือเป็นจังหวะ
“..อื้อออ อ้ะ เร็ว..” นิชคุณหยุดมือลงทันทีที่ถูกเอ่ยเร่งและเปลี่ยนมาใช้ริมฝีปากหนาตอบสนองความต้องการของอีกฝ่ายแทน อูยองตกใจเมื่อถูกโพรงปากร้อนเข้าครอบครองส่วนอ่อนไหว รูดรั้งเป็นจังหวะรัวเร็วถี่กระชั้นขึ้นเรื่อยๆ ร่างบางครางกระเส่าเสียงหวาน มือไม้ปัดป่ายไปทั่วพื้นเตียงกระทั่งในที่สุดก็ปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นเต็มโพรงปากของนิชคุณ
“อ๊าา~” เสียงเล็กครางผะแผ่วพลางหอบหายใจรู้สึกสบายตัวขึ้นเมื่อได้ปลดปล่อยสมใจ ดวงตาพริ้มปิดท่าทางจะหลับเต็มที นิชคุณเงยหน้าขึ้นมองแล้วยกยิ้มให้เด็กน้อย ผละออกจากส่วนอ่อนไหวของร่างบางที่เขาเพิ่งจัดการเสร็จแล้วมองไปยังช่องทางรักแสนหวานซึ่งเป็นปราการด่านต่อไป
“..อย่าเพิ่งหลับสิ จะแกล้งกันรึไง หืม~” เสียงทุ้มเอ่ยเย้าข้างใบหูเล็ก ขบติ่งหูน่าเอ็นดูอย่างหยอกล้อ อูยองหัวเราะคิกคักพยายามพลิกตัวหนีหลบปากหยักช่างแกล้งที่ไล่พรมจูบไปทั่วร่าง แต่ก็มิอาจรอดพ้นความต้องการของคนบนร่าง ขาเรียวถูกแยกออกช้าๆ กระทั่งปลายนิ้วเรียวแทรกเข้ามาในร่างกายอูยองสะดุ้งเฮือก
“อ้ะ! เอา..ออกไปนะ~ ” ร่างบางบิดเร่าไปมาอย่างทรมานเมื่อนิชคุณเพิ่มจำนวนนิ้วเข้าไปอีก ปลายนิ้วหมุนวนควานหาจุดกระสันต์ที่จะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกดี แม้จะห่างหายจากกันไปถึงสามปีแต่นิชคุณยังไม่เคยลืม ทุกอย่างของอูยอง แม้แต่เรือนร่างนี้ก็เช่นกัน เขาสัมผัสและเป็นเจ้าของคนๆ นี้มากี่ครั้ง เวลาแค่นั้นเขาจะลืมได้อย่างไร
“อึ่ก..ตรง..นั้น.. อ้าา~” เสียงใสร้องลั่นเมื่อนิชคุณกดย้ำๆ ตรงจุดเดิม ชายหนุ่มวาดยิ้มแล้วชักนิ้วออก อูยองถอนหายใจราวกับโล่งอก หากเพียงเสี้ยววินาทีช่องทางรักกลับถูกแทนที่ด้วยกายแกร่งของร่างสูงที่สอดแทรกเข้ามาอย่างรวดเร็ว
“อ๊ะ ..อ๊า~ เจ็บ! ” เสียงหวานแหวใส่อย่างหงุดหงิดทั้งที่ตายังปิดอยู่แต่มือข้างหนึ่งกลับยกขึ้นทุบแขนร่างสูง
“โทษที พี่จะค่อยๆ กอดเรานะ” น้ำเสียงอ่อนโยนคล้ายปลอบประโลมถูกส่งออกมาพร้อมกับมือหนาที่จับขาเรียวข้างหนึ่งขึ้นพาดบ่า อูยองหวีดร้องเมื่อท่าทางดังกล่าวทำให้ส่วนอ่อนไหวของร่างสูงแทรกเข้ามาในร่างกายลึกยิ่งขึ้น นิชคุณไม่รอช้าเริ่มขยับกายเข้าออกเป็นจังหวะ
“อ้ะ อ้ะ อืออ..” เสียงครางหวานสอดประสานเสียงครึมครางที่พอใจของร่างสูงในลำคอ นิชคุณขยับกายถี่กระชั้นเร็วขึ้น เสียงเนื้อกระทบกันดังลั่นห้องแข่งกับเสียงครางเครือของทั้งคู่ บทเพลงรักอันเร่าร้อนโหมกระพือขึ้นเรื่อยๆ เสียงเรียกชื่อกันและกันสอดประสานฟังดูเข้าที อูยองผวาอีกครั้งเมื่อจู่ ๆ ก็ถูกร่างสูงพลิกกายลงมานอนแล้วถูกดันให้เป็นฝ่ายทาบทับร่างหนาแทน
“ปะ..ปล่อยผมลงนะ” แขนเรียวยันตัวอีกฝ่ายไว้ทั้งที่นั่งอยุ่เพื่อไม่ให้ฟุบลงไป พยายามเพ่งมองอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่องทว่าดวงตากลับเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำใส ภาพชายตรงหน้ากลับพร่าเบลอ มีเพียงความรู้สึกที่เด็กหนุ่มคิดว่าเด่นชัด
“ปล่อยก็ได้ แต่นายต้องเป็นคนทำ” นิชคุณเอ่ยอย่างเป็นต่อ มือหนาเคล้นคลึงก้อนเนื้อนิ่มอย่างย่ามใจ อูยองกัดริมฝีปากซี๊ดเมื่อนิชคุณแกล้งปัดมือผ่านส่วนอ่อนไหวที่เริ่มปริ่มน้ำอีกครั้ง
“คนใจร้าย~” กำปั้นเล็กทุบใส่อกแกร่งอย่างเง้างอน สะโพกมนเริ่มขยับกายตามแรงอารมณ์ที่ยังค้างคา มือหนากดสะโพกมนให้เข้ามาลึก ขณะที่อูยองกระแทกกายสวนรับเป็นอย่างดี จากนั้นจึงเข้ากอบกุมส่วนอ่อนไหวของร่างบางที่ตั้งชูชันเต็มไปด้วยความต้องการ ขยับมือสอดประสานกับจังหวะรัวรักของคนบนร่างไปพร้อมๆ กัน บทรักร้อนแรงถูกบรรเลงเข้าด้วยกันขับขานให้ราตรีนี้เต็มไปด้วยรสรักที่ต่างบรรเลงสานต่อกันและกันอย่างไม่รู้จบ
“อืมมม อูยองอ่าาา” เสียงทุ้มครึมครางเรียกชื่ออูยองไม่ขาดปากด้วยความพอใจ รั้งศีรษะเล็กลงมาใกล้ ใบหน้าทั้งสองแนบชิดอยู่ไม่ไกล ปลายจมูกโด่งแตะสัมผัสกัน นิชคุณจดจ้องดวงตาเรียวตรงหน้าอย่างลึกซึ้ง …รัก เขาสามารถพูดมันออกมาได้เต็มปากเต็มคำ ตั้งแต่เริ่มที่ได้รัก ก็รักมาตลอด คิดถึง.. แค่เพียงไม่เจอกันข้ามคืน เขาก็คิดถึง แล้วที่ผ่านมาสามปีที่เราต้องห่างไกลกัน ไม่ได้พบ ไม่ได้คุย หรือแม้แต่ได้ข่าวคราว นิชคุณเพิ่งตระหนักดีตอนนี้ว่า เขาคิดถึงคนคนนี้มากแค่ไหน
ไม่ใช่เพียงเพราะเรามีอะไรกัน แต่เพราะเราได้ใกล้ชิดกัน ได้รู้สึกถึงกัน เพราะความทรงจำทุกอย่างที่ซึมซับเข้ามาในหัวใจของเขาตอนนี้ รอยยิ้ม แววตา ทุกอย่างที่สะท้อนออกมาจากดวงตาเรียวรีและริมฝีปากเล็กน่าบดจูบนี้
นิชคุณตระหนักอีกครั้งและอีกครั้งกับตัวเองว่า เขาไม่อาจปล่อยคนคนนี้ไปจากชีวิตได้อีกแล้ว
‘จะรัก…ให้ดีที่สุด’
ปากหยักแนบจูบลงบนปากเรียวบาง ดูดดึงกลีบปากสีชมพูให้เปิดรับลิ้นร้อนอีกครั้ง ปลายลิ้นสอดประสานเคล้าคลึงความหอมหวานกันอย่างหลงไหล ลิ้นหนาไล่ต้อนลิ้นเล็กเกี่ยวกระหวัดกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ตักตวงความหอมหวานและรสชาติของวิสกี้ไปทั่วโพรงปาก รสชาติไม่ได้บาดคอทว่านุ่มละมุนกว่าเค้กสตอเบอรี่ที่เจ้าตัวชอบทานเป็นไหนๆ นิชคุณติดใจซะแล้วสิ วิสกี้รสชาติพิเศษๆ แบบนี้
ดวงตาปิดพริ้มลงทั้งคู่ราวกับต้องการซึมซาบความรู้สึกทั้งหลายของกันและกันไว้ด้วยหัวใจ ทิ้งให้ร่างกายเบาหวิวคล้ายล่องลอยบนปุยเมฆ ให้ภายนอกมีเพียงเสียงลมหายใจหอบโยนและสัมผัสวาบหวานอันอบอุ่นโอบล้อมกันและกัน
“อ้ะ อ้ะ อ๊าา” ร่างบางกระตุกเกร็งเมื่อบทรักร้อนแรงดำเนินถึงปลายทาง นิชคุณปลดปล่อยทุกหยาดหยดเข้าไปในร่างบางมากมายเสียจนไหลเปรอะออกมาตามต้นขาขาว อูยองเองก็ปลดปล่อยออกมาเต็มฝ่ามือของร่างสูงเช่นกัน ใบหน้าชื้นเหงื่อผละออกจากนิชคุณเล็กน้อย
“ผม..” พยายามเพ่งมองคนที่กอดรัดกาย ทว่าดวงตากลับหนักอึ้งเกินจะมองชัดจำต้องยอมแพ้ ร่างเล็กทิ้งตัวลงซบอกนิชคุณอย่างหมดเรี่ยวแรงพลางหอบหายใจ นิชคุณระบายยิ้มแล้วดึงคนบนร่างลงมานอนข้างกัน พิจมองใบหน้าหวานแดงระเรื่อหลับตาพริ้มอมยิ้มเล็กๆ อย่างน่ารักราวกับกำลังฝันดี ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ ปากหยักกดจูบอย่างรักใคร่ไล่จากหน้าผากมน เปลือกตาทั้งสองข้าง ปลายจมูกเล็ก ปรางแก้มนิ่ม และจบลงที่ริมฝีปากบางสีพีชที่ตอนนี้ดูแทบปริแตกเต็มที
…………………
มีต่อนะคะ! อ่านต่อที่เดิมนะ ^^ จิ้มเลย~
★AryaValamor 